मागच्या भागात लिहिल्याप्रमाणे मदत हा आपल्या भारतीयांचा सहजभाव आहे.
विमानातून प्रवास करतानाचे दोन अनुभव सांगते..
माझ्या शेजारी अमेरिकन मुलगी बसली होती. बरेच वर्षांनी ट्रॅव्हल करीत होती. विमान उतरत असताना बरचसे हलत होते. शेजारची मुलगी खूप घाबरली. ते बघून मी नकळत तिचा हात धरला आणि तिने तो घट्ट पकडुन ठेवला..सगळेच थोडे टेन्शनमध्ये होते. पण नीट होईल असा विश्वास मला वाटला. तिला पाहून मला माझ्या लेकांची आठवण झाली आणि नकळत मी तिला आधार दिला. तिने दोन तीन वेळा मनापासून आभार मानले..
दुसरा किस्सा असा की माझ्या शेजारी एक तरुण मुलगी तिच्या छोट्याश्या बाळाला घेऊन बसली होती. आमच्या कडे बघून सारखं हसत होते ते बाळ. गोरे गोरे गाल, निळे डोळे, इतकं गोड होते !
नंतर उतरायची वेळ आली तेव्हा मी हात पुढे केला तिची बॅग घ्यायला. हातात बाळ, पर्स आणि वाकून उठणे, थोडे कठीण जातेच.
मी मदत करतेय हे बघून लगेच एक अमेरिकनही पुढे आला. त्याच्या डोळ्यातले बोलके भावच सांगून गेले, मदतीच्या कृतज्ञतेचे.
आपण हे सगळे नकळत करत असतो.
ह्या आपल्या स्वभावाच्या विरुद्ध आपण कधी वागतो ? तर ते अमेरिकेत ग्रीन कार्ड मिळवण्यासाठी.
अमेरिकेत ग्रीन कार्ड मिळवण्यासाठी सर्वच खूप प्रयत्न करत असतात. आजकाल फारच कठीण झालं आहे ते. त्यासाठी अमराठी लोकं जास्तच राजकारण करतात. मराठी ही करत असतील. इतर जातीय लोकांच्यामधे एकी असते, जी आपल्यात नाही. आपण मतभेद असले तरी मदत करताना एकत्र यायचं, असा गुण बाळगला तर खूप प्रगती होईल आपली.
आणि काही झालं तरी ग्रीन कार्ड मिळण्यासाठी लक हा फार मोठा फॅक्टर आहे. कोणी काही म्हणल तरी मला मात्र हेच वाटते.
अमेरिका किंवा कुठलाही परदेश हा हार्ड वर्क करणाऱ्यांचा आहे. ज्यांना दया, माया, सिंपथी ह्याची फार गरज भासते त्यांनी परदेशात जाऊ नये. तिथे तुमचा स्वभाव, तुमचे कपडे, तुमच्या कुठल्याही बाह्य रुपाकडे कोणी बघत नाहीत. बघतात तुमचं काम, तुमची कामावरची निष्ठा.
आपल्याकडेही हे सुरू झालय, पण खाजगी क्षेत्रात. सरकारी कामकाज अजूनही आहे तसेच आहे.
आता बाह्य रूपाविषयी बोलतो आहोत तर मला खूप फॅशन करणाऱ्या स्त्रिया फारश्या भेटल्या नाहीत. काही तरुण मुली होत्या. तरुण असताना ह्या आवडी जपाव्यात. पण कपडे वगैरे व्यवस्थित होते. उलट आपल्याकडेच आजकाल परदेशी वारे जास्त सुटलय अस वाटते.
आपण खरे तर सर्वांचं चांगले घेतले तर आपला देश नंबर एक सहज होईल असे मला वाटते.
का ? तर आपल्याला बरीच वरदान आहेत. निसर्ग, अध्यात्मिक वारसा, ऐतिहासिक वारसा, प्रथा, परंपरा सर्व सर्व, खरच खूप चांगल आहे.
गरज आहे उत्तम दृष्टीकोन आणि हे सर्व जपण्याची. आता हे सर्व जपताना, सगळे काही सरकारनेच करावं ही आपली अपेक्षा. राजकारणी लोकांनी करावं, श्रीमंत असतील तर त्यांनी करावं, अशी आपली अपेक्षा. प्रत्येकाने खारीचा वाटा उचलला, तर सहज शक्य आहे.
आपल्याकडे ऋतू ही किती सुंदर आहेत. प्रत्येक ऋतूचे वेगळेपण आणि फायदे आहेत.
मला तिथली लोकं म्हणाली, जर हे सर्व आमच्याकडे असते तर, आम्ही अजून समृध्द झालो असतो.
तिकडे असताना अशीही एक बातमी ऐकली होती की, अमेरिका कृत्रिम सूर्य तयार करत आहे. कसे करत आहेत, त्याचे फायदे काय ? ते सर्व दाखवत होते, एका न्यूज चॅनल वर.
हे सर्व पाहून आपल्याला सहजासहजी जे मिळत, त्याची किंमत नसते, हेच खरे, असे जाणवतं.
त्यांच्याकडचा अर्ध्याहुन जास्त काळ हा थंडीमुळे निसर्गाला पोषक नसतो, हीच त्यांची खंत आहे आणि त्यासाठी ते प्रयत्नशील आहेत.
अजून एक कौतुकाची गोष्ट म्हणजे अमेरिकन नागरिक सदैव पैसे कमावण्यासाठी प्रयत्नशील असतो.
एका सनी डेला मॅच होती स्टेडियमवर. त्यासाठी चाहता वर्ग बऱ्याच प्रमाणात आला होता. प्रत्येकाकडे गाडी हवीच. त्याशिवाय तिथे पर्याय नाही.
मग पार्किंग साठी एवढी जागा स्टेडियमच्या इथे न्हवती. मग तिथे जे आसपास बंगले होते, त्यांनी बोर्ड लावले होते, पार्किंग उपलब्ध आहे. इतके पैसे वगैरे…
काहींनी फूड चं लिहिलं होतं. काही जण मॅच बघण्यासाठी त्यांच्या नातलग, मित्र मैत्रिणींकडे आले होते. एखादा सण असतो ना, तसे वाटत होते.
त्यांच ते एन्जॉय करणं बघून खूप आनंद वाटला.
देश कुठलही असो, असा आनंद वाटावा आणि घ्यावा हेच खरे आयुष्य..!
क्रमशः
– लेखन : प्रतिभा चांदूरकर. ठाणे
– संपादन : देवेंद्र भुजबळ. ☎️ 9869484800
प्रतिभाताई छान लिहील आहे अमेरिकेविषयी ,बऱ्याच बाबी साध्या सोप्या भाषेत लक्षात आणून दिल्यात ,आपण भारतीय मंडळी भावनेच्या खूप आहारी जातो कधी कधी,अर्थात तश्याच वातावरणात आपण वाढलेले असतो त्यामुळे ते साहजिक आहे ,माझा मोठा मुलगा अमेरिकेला असतो,तोही कामसू आहे ,आणि आता स्वावलंबी देखिल झालाय .तूम्ही कुठे असता अमेरिकेत ?!