मायेचा साजूक तूप,
आयेचा दुसरा रूप ॥
काळजेन दीता धाक,
ममतेन मारता हाक ॥
कदी होता ढाल,
कदी उबदार शाल ॥
संकटात आधाराचो सेतू,
मनात नसता हेतू ॥
हट्टान गाल फुगवतस,
रागान कान पिळवटतस ॥
पदरान आसवा टिपतस,
मायेन हात फिरवतस ॥
आयेच्या गर्भात वाढलव,
बालपणी अंगणात खेळलव ॥
परक्याचा धन झालस,
आठवणी ठेवन गेलस ॥
ओढीन वाट बघतस,
वरसान एकदा भेटतस ॥
हक्कान भाऊबीज मागतस,
डोळ्यात प्रतिबिंब दिसतस ॥
जगावेगळी वेडी माया,
चिरंतन बहिणीची साया ॥
अतूट नात्याचो धागो,
आयेनंतर ताई जगो ॥
– रचना : सौ. वर्षा महेंद्र भाबल.
