सारिका शांत झोपण्याचा प्रयत्नं करीत होती. परंतु बेडरूमच्या बाजूला असलेल्या खिडकीजवळ चिमणाचिमणीने घरटं बांधले होते. त्यात बसून दोघांचा चिवचिवाट चालला होता. तसं बघायला गेलं तर हा जवळ जवळ सहा महिन्यापासूनचा त्रास होता. परंतु सारिकाला हा त्रास वाटत नव्हता तर तिला त्यांच्या हालचाली न्याहाळत बसायला व त्यांची भाषा ऐकायला फार बरे वाटत होते. तिला मुळातच प्राणी व पक्षांची खूप आवड होती. त्यामुळे तिने पलंगावरुन उठून त्या घरट्याकडे बारकाईने बघायला सुरुवात केली व तिला फार आनंद झाला. कारण चिमणा चिमणीला दोन बाळं झाली होती व त्यामुळे त्यांच्या आनंदाला पारावार राहिला नसावा असा अंदाज सारिकाने केला व तिने आपल्या पतीला सागरला हाका मारायला सुरुवात केली.
अहो ऐकलंत कां ? आपल्या चिमणा चिमणीला दोन बाळं झाली आहेत. पहा तरी चिमणा चिमणी किती आनंदात आहेत ती.
मला झोप आली आहे, मला झोपू दे. तुलाच त्यांचं कौतुक आहे तर बघत बस दिवसभर. आधीच दोन चिमणा चिमणी होते तर एवढा त्रास होता. आता आणखीन दोघांची भर पडली आहे. तरी तुला सांगत होतो की सुरूवातीपासून त्यांचं घरटं काढून टाकू या. पण माझं ऐकलं नाहीस. आता माझी झोपमोड झाली ना, तर मी तुझं काहीही ऐकणार नाही व ते घरटं काढून टाकीन.
हे ऐकताच सारिकाच्या अंगावर शहारे आले व तसे न करण्याची विनंती करून तिने तो विषय तिथेच थांबवला.
सारिकाची दोन्ही जुळी मुले आज शाळेबरोबर सहलीला गेल्यामुळे ती एकटीच त्या चिमणा चिमणीच्या आनंदात सहभागी झाली होती.
त्यांचे निरीक्षण करत असतांना ती त्या चिमणा चिमणी बरोबर आपल्या संसाराची तुलना करू लागली. त्या चिमणा चिमणीने एक एक काडी जमा करून सुंदर घरटं तयार केलं व आपल्या बाळांसाठी गादी तयार केली होती. दिवसभर बाहेर रहाणारे चिमणा चिमणी आज सकाळपासून घरातच होते.
सारिकाला आठवले, ते आपले दिवस. सागर बरोबर लग्न झाल्यानंतर आपण भाड्याच्या घरात रहात होतो. नंतर आपण आपल्या आवडीने घर बांधले व लौकरच आपल्या संसारवेलीवर एकदम दोन फुलं उमलली. आपला व सागरचा आनंद गगनात मावत नव्हता. मुलांच्या संगतीत वेळ कसा गेला काही समजलंच नाही. म्हणता म्हणता दोन्ही मुले शाळेत जाउ लागली. काल जेव्हा त्यांची सहल जाणार होती तेव्हा त्यांना पाठवायचे की नाही ? हे शेवटपर्यंत ठरत नव्हते. सागरला मुलांचा एक दिवसाचा विरह सहन होत नव्हता. अखेर सारिकाने मन मोठं केलं व त्यांना सहलीस पाठवलं. पण सकाळपासून तिला मुलांची फारच आठवण येत होती. आता तर त्या चिमणा चिमणीची बाळं पहिली व तिला आपल्या बाळांची आठवण झाली.
आज कामवाली येणार नसल्याचे सारिकाला आठवले व ती बेसिनमध्ये भांडी घासु लागली. तेव्हढ्यात तीला चिमणा चिमणीचा जोराने ओरडण्याचा आवाज ऐकू आला व ती बाहेर आली तर तिला फारच भयानक दृश्य दिसलं. सागरची झोपमोड झाल्यामुळे रागाने त्याने घरटं उध्वस्त केलं होतं. घरटं खाली पडताच ती नुकतीच जन्मलेली चिमणा चिमणीची बाळं मरून गेली होती व थोड्या वेळापूर्वी आनंद उत्सव साजरा करणारी ती चिमणा चिमणी दुःखाने आक्रोश करत होती.
सारिकाला खूप संताप आला. पण सागरही रागाने लाल झाला होता. तिने राग आवरला, पण तिला बेचैन वाटू लागले. तितक्यात फोनची घंटा वाजू लागली. सागरने फोन घेतला व तो जोरात ओरडला. काय ? कधी ? कुठे ? व थोडावेळ फक्त सुन्न होऊन ऐकत राहिला. त्याचे हातपाय थरथर कापत होते. त्याच्या हातातून फोनचा रिसीव्हर गळून पडला.
सारिकाने ओळखले काहीतरी वाईट बातमी आहे. तिने विचारले काय हो, कोणाचा फोन होता ? काय सांगितलं ?
सागरला सारिकापासून सत्य लपवून ठेवणे शक्यच नव्हते. त्याने सांगितले की आपल्या मुलांच्या बसला अपघात झाला व त्यात आपली मुले जागच्या जागी खलास झाली.
हे ऐकताच सारिकाने हंबरडा फोडला. सागरच्याही दुःखाला पारावार उरला नाही. घरातील वातावरण भयाण झाले. सारिकाच्या व सागरच्या रडण्याच्या आवाजाने चिमणा चिमणीचा आवाज कमी वाटू लागला. सागरने धावतच जाऊन खाली पडलेली चिमणा चिमणीची बाळं हातात घेतली. त्यांनी सुध्दा ह्या जगाचा निरोप घेतला होता. सागरने चिमणा चिमणीचे घरटं उध्वस्त केलं होतं, परंतु परमेश्वराने सागर आणि सारिकाचे घरटं सुध्दा उध्वस्त केलं होतं.
– लेखन : दिलीप गडकरी. कर्जत – रायगड
– संपादन : देवेंद्र भुजबळ. ☎️ 9869484800