वर्षानुवर्षे प्रत्येक मुलीच्या मनात, घर करून राहीलेल्या प्रश्नाला, बापाने दाखवून दिलेले मार्मिक उत्तर !
मुलीचा प्रश्न होता बापाला,
असंख्य बंधने माझ्या पुरती,
आवरणे सावरणे माझ्या वाट्याला,
सातचा ठोका का मला ?
सारे पटत होते बापाला,
समज द्यावी कशी मुलीला,
तू म्हणजे काचेचा ग्लास,
जीवन तुझे इभ्रती फास ।
उकडतं फार चार भिंतीत,
चल फिरु मोकळ्या हवेत,
रस्त्यात गवसे पोलादी दुकान,
उघड्यावरी सारे सामान ।
दावूनी सांगे बाप मुलीस,
पोलाद धातू कठीण फार,
ना तुटे ना झिजे उघड्यावर,
फरक ना पडे दामास ।
मग दावले सोन्याचे दुकान,
मलमली कपड्यात,
काचेच्या पेटीत,
जपून राखी दागिना सोनार ।
मौल्यवान धातू किमती,
लागू नये कुणा हाती,
लूटमार होवूनी विखरेल,
रुप अलंकारी विस्कटेल ।
फरक जाणवे मुलीस,
नम्र होई नतमस्तक,
वचन देई बापास,
राखेन अभिमानी चमक ।
शोभिवंत अंगण सवे वृंदावन,
मुकूट साजे मानी माथ्यावर,
उजळ माथी निर्मळ जीवन,
सार्थकी नाम बाप ऋणावर ।
– रचना : सौ. वर्षा महेंद्र भाबल.
