मी निसर्ग बोलतोय … !

*शुक.. शुक.. ए वेंधळट हो तूच तू ! तुलाच आवाज देतोय रे मी…* बघा *आजकाल आपण एकमेक
ज्या भाषेत संवाद करतो त्याच
भाषेत निसर्गही बोलतोय बघा हा
*वेडा* *माणूस कित्ती भांबावलाय ! बरोबर, याला आता सवय कुठे राहिली आहे माझ्यात खळखळून वाहणाऱ्या त्या स्वच्छ नद्यांचा खळखळाट ऐकण्याची ?,*

कसा ऐकणार ?
* नद्यांचा कोरडया पडू
लागल्यात आवर्षणाने आणि एकतर
शिक्षणासाठी किवां पैसे कमावण्यासाठी शहराकडे वळला
जेथे नद्यांचा नाहीत

अगदी स्वतःची चड्डी न सांभाळता येणाऱ्या त्या निरागस भाबड्या बालमनाला देखील आईवडील तो स्मार्ट फोन देऊन गुंतवून ठेवतात…( **पालकांना हळूच*
*चिमटा काढलाय )**

लेण्यांसमोर स्वतःची वाकडी तिकडी तोंड करत ‘सेल्फी’ नामक तस्विरी काढणं हे काय ते यांचं माझ्या कोरीव नक्षीदार लेण्यांवरच प्रेम.. **यांची बहुधा* *नजरच मेलेली असावी…*
(सेल्फी काढत वेळ घालवण्या
ऐवजी लेणी कधी कोरली गेली
असतील ?कोणती हत्यारे वापरली गेली असतील ? किती
दिवस लागले असतील ? असे
प्रश्न विचारून उत्तरे शोधा बघू
जणू काही अगदी तुम्ही तेथेच
आहात असे समजून जो
आनन्द मिळवाल तो निसर्गच
देऊ शकेल

*माझ्या लाडक्या मनुष्य प्राण्यांनो *एकदा नजर, मन, मेंदू अगदी* स्वच्छ करा बघू… मग तुम्ही अनुभवाल

**निसर्गाचा आनन्द*
**याची देही याची डोळा*
*
तुम्हाला लेणीच काय, या दगडातून कधीमधी पाझरलेलं पाणी देखील दिसेल… *फार मोठी दूरदृष्टी नको पण तुमची नजर तेवढी जिवंत होईल !*

(लेखिका सांगतेय एक छोटासा
बदल तुम्हाला किती मोठा आनन्द
देऊ शकेल )

**प्रेम करा रे स्वतःवर.. तिच्या* *त्याच्यावर. हो अगदी* *माझ्या साक्षीनं ! मी पण साद देईल हिरव्या गर्द*

*वनराईतून… माझ्या गूढ घनराणीतून ! पाखरांच्या* *किलबिलाटातून आणि अनोख्या त्या घाटातून !*

मित्रानो
लेखिखा पुन्हा पुन्हा
विनवणी करते आपल्याला

निसर्ग माणसांवर त्याच्यापाशी
जे काही आहे ते मुक्तपणे
उधळायला आतुर आहे तो
रोजच वाटेकडे डोळे लावून
बसलाय तुम्ही कधी याल
याची

माझी नित्य ओरबाड अन पोखरण ! माझी ओघळती आसवं, कधी नाहीच दिसली का रे तुम्हाला ? तुमची आसवं पुसायला मायेचा पदर असेलही रे पण आमचा तर तो जीवनरक्षक ओझोन नावाचा पदर देखील चिंधी सारखा विरळ होतं चाललाय रे !

( निसर्गाचा राजा अगदी काकुळतीने माणसासापुढे हात
पसरतोय अशी पाळी माणसाने
का बरे आणली याचे उत्तर
लेखिका शोधतेय अरे माणसा
तू असाच बेफिकिरीने वागलास
तर एक दिवस तुलाही कोणाकडे
हात पसरायची वेळ येईल
पण तुझ्या हातावर ठेवायला
माझ्याकडे काही उरले नाहीस
तर तुझे काय होईल बघ बाबा तूच )

(निसर्गवेडया लेखिकेला निसर्गाच्या अंत:करणात
झालेली भळभळती जखम
दिसू लागते तिचा आक्रोश
कानी आदळू लागतो )

**ध्वनी अन वायुप्रदूषण* *छिन्नविच्छिन्न होत होती माझी* *अवस्था..! जणू माझी* *नित्य* *ओरबाड अन पोखरण !* *माझी ओघळती* *आसवं, कधी नाहीच दिसली का* रे *तुम्हाला ? तुमची आसवं* *पुसायला मायेचा पदर* *आमचा तर तो असेलही रे पण जीवनरक्षक ओझोन नावाचा* *पदर देखील चिंधी सारखा विरळ होतं* **चाललाय रे !_*
*
*मानवा तू माझे साधेसरळ नियम* *मोडकळीत काढलेस* *आणि आता* *श्वसनयंत्रांची वानवा म्हणून यंत्रणेला दोष देतो आहेस ! ‘प्रेम* *ही* *परस्पर *देवाणघेवाणीची** *सुंदर* *प्रक्रिया असते’ ही परिभाषा तूच* **तर केलीस ना रे मनुजा?*

( किती म्हणून शब्दात लेखिका
मिसर्गाचे महत्व आपल्या मनावर
बिंबवण्यासाठी जीवापाड धडपड
करतेय। )
*
*काही काळ घरीच राहिलास आणि स्वच्छता पाळलीस म्हणून* **आज मी निदान माझी* *ही अधरं खोलून दिलखुलास बोलू तरी शकलो आहे रे ! श्वास घेतो आहे.. मिळतंय माझ्या अवकाशाला* ‘ *स्पेस’ नावाचं आकाश…!*

कोरोनाच्या काळात सरकारने
याशिवाय ज्येष्ठ नागरिकांच्या
अनुभवातून त्यांनी सुचवलेले
उपाय म्हणा किंवा काय दक्षता
घ्यावी सामाजिक संघटनांनी
विविध आरोग्य अधिकारी व
त्यांच्या सोबत दिवसरात्र रुग्णांची
सेवा करणाऱ्या सर्वांच्या अथक
पर्सयत्नांनी हळूहळू आपले जीवन पूर्ववत होण्यास सुरुवात
तर झालीच आहे अन लवकरच
हे ग्रहण सुध्धा सुटेल

जाता जाता निसर्ग
साद घालतोय

*प्रेमात एक वचन देतोस मला ?*

आता *वचन दे की अधूनमधून असाच निवांत मनानच लॉकडाऊन नावाची बंदी पाळशील ?*

आणि निसर्गवेडी लेखिका
निसर्गाच्या मनातील एक
*भाबडी इच्छा*
राजाच्याच शब्दात मांडतोय

*पुन्हा अनुभवायचा आहे रे* *तुझ्यातलाच तो संत तुकोबा,* *माझा सच्या प्रेमाझा सच्मी रॉबर्ट* *फ्रॉर्स्ट, माझ्याच नावानं* *ओळखला जाणारा कवी* *बालकवी, धुक्यातून* *प्रकाशाकडे नेणारा कवी ग्रेस* *नाहीतर जिप्सी, चांदोमामा* *टिपत पाऊसपाणी* *झेलणारा महान* *कवी पाडगावकर पुन्हा* *माझ्या कुशीत जन्माला* **येवो हीच सदिच्छा !*

काकुळतीने केलेली ही निसर्गाची इच्छा

एक जागरूक आणि जबाबदार
नागरीक या नात्याने सहज
पुरी करू शकतो फक्त हजारो
हातानी हातात हात घालून सर्व्
मत आणि मन भेद गाडून पुढे
सरसावले पाहिजे

*मीच*का आधी*

*मग नाही होणार कधी*
*
लेखाचा शेवट
भावनाविवश होऊन
करते

तर तू देखील तणावमुक्त होऊन गायला बागडायला शिकशील..
या **जन्मावर या जगण्यावर* *शतदा प्रेम करावे*
*तुझ्याच लडीवाळ भाषेत तुला* *लब्यु*

*तुझाच वेडा प्रियकर*

*सखा निसर्ग*

वाचकहो मला या कथेतकाय भावलं
कथा वाचताना निसर्गाच्या कुशीत अल्प काळ का होईना लेखिकेने
मन रमवण्यात यशस्वी झाली

सर्वच रसिक वाचक कदाचित
पूर्णपणे माझ्या भावनांशी सहमत
होतील असे नाही पण
मी मात्र अनेक तास

खायलोनकी दुनियेत होतो
पाय पुन्हा जमिनीवर आलेत
पुन्हा एखादा लेखक / लेखिका
कवियत्री / काव्यपरी आपले
लिखाण घेऊन येईलना याच
दरबारात
फार वाट पहायला नका लावू

पुन्हा भेटूया का ?
एक वाचक

WhatsApp वर प्राप्त अभिप्राय मी इथे एक आठवण म्हणून अधोरेखित करते आहे!