कॅनडा निवासी श्री अमित भोईर छान व्यक्ती चित्रण लिहितात. आपल्या न्यूज स्टोरी टुडे साठी ते नियमितपणे लेखन करणार आहेत.
त्यांचे आपण स्वागत करू या….
– संपादक
माझ्या वयाच्या ३ऱ्या वर्षापर्यंत, आम्ही सगळे गावातच माळ्याच्या घरात राहायचो. सगळे म्हणजे, आमची वैनी, दादा, धाकटी बहीण, थोरला भाऊ, धाकटे काका, दोन शाळेत जाणाऱ्या आत्या. बाकी दोन आत्यांची लग्न झालेली होती. आणि माझी सगळ्यात थोरली बहीण, आजोळी, आज्जीकडे राह्यची.
मी जेमतेम ३ वर्षाचा असेन, धाकटी अजून पाळण्यातच. थोरला भाऊ बहुधा जिल्हा परिषदेच्या अंगणवाडीत जात असावा. घरात दादा एकटेच कमावणारे, ११० कि २१० रुपये पगार असावा त्यांना, महिन्याला, दिवसाला नव्हे. वैनी, दादांच्या नकळत मिठाच्या आगरात, मिठाच्या पाट्या वाहायला जायची. तिला मैल, दोन मैल मिठाची पाटी भर उन्हात डोक्यावरून वाहायचे १० पैसे पाटी मागे मिळायचे. तेव्हढाच कडकीच्या संसाराला हातभार.
शिवाय गावात घराशेजारीच असलेल्या चुलत काकांची, आत्यांची वर्दळ घरात असायचीच. दादा सगळ्यांमध्ये मोठे असल्याने त्यांना सगळे ‘दादा’ म्हणायचे आणि वहिनीला ‘वैनी’. आमचं वय नाती कळण्याचं नसल्यामुळे आम्ही हि सगळ्यांचं अनुकरण करून आई, बाबांना दादा आणि वैनीच म्हणायला लागलो.
पुढे धाकट्या काकांना चांगली नोकरी लागली, लग्न झालं.
मग दादांनी आमच्या शिक्षणासाठी नवीनच वसत असलेल्या वाशीला बिर्हाड हलवायचं ठरवलं. त्यांनी नोकरीच्या ठिकाणाहून कर्ज काढून १०× १० ची खोली घेतली. आणि मी, धाकटी बहीण, थोरला भाऊ दादा वहिनी वाशीला राह्यला आलो. पुढे वाशीतच आम्ही शाळेत सुद्धा जायला लागलो. आमच्या इमारतीत राहणाऱ्या शेजार्यांच्या चेहऱ्यावर नेहमीच प्रश्न चिन्ह असायचा, कि आमचे दादा वाहिनी आमचे लागतात तरी कोण?. म्हणजे आई, बाबा कि आमचा सांभाळ करणारे प्रेमळ दादा वहिनी ?.
आम्हाला कुणी हा प्रश्न विचारला तर आम्ही ते आमचे दादा वहिनीच आहेत असं सांगायचो. कारण आम्हाला समजावून समजायचं वय नव्हतं ते. पुढे पुढे सगळ्या शेजार्यांना कळून चुकले आणि आम्हाला समजावून थकले सुद्धा पण गावातल्या सवयीचा हा परिणाम कायम राहिला. आम्ही ३ भावंडच नव्हे तर आमची थोरली बहीण, थोड्या जाणत्या वयाची असूनसुद्धा, शनिवारी आम्हाला भेटायला यायची तेव्हा, आई -बाबांना, दादा -वैनीच म्हणायची.
आम्ही मोठे होत गेलो, आई -बाबांचं नातं कळायला लागलं होत.पण दादा-वैनीची सवय मात्र सुटत नव्हती. मी तिसरीत असेन, चाचणी परीक्षेत मराठीच्या पेपरमध्ये १० गुणांचा प्रश्न होता, निबंध लिहा. परीक्षा झाल्यावर आठवड्याभरात वर्गशिक्षिका माझ्या जवळ आल्या आणि अगदी प्रेमाने माझी विचारपूस करायला लागल्या. बाळ घरी कोण असतं ?. मीही निरागसपणे सांगितले, वैनी, दादा, छोटी बहीण आणि मोठा भाऊ.(तोपर्यंत थोरली ताई हि मला माझी सख्खी बहीण हे माहित नव्हते.).
कुठेतरी मला आमच्या बाईंच्या चेहऱ्यावर करुण भाव दिसले. आणि “चक चक !” असा पुसटसा आवाज सुद्धा आला. बाईंनी मला एक चिट्ठी लिहून दिली, वहिनीला देण्यासाठी.
संध्याकाळी घरी गेल्यावर वैनी च्या हातात चिट्ठी दिल्यावर, ती चिडलीच माझ्यावर. “मेल्या काय धुडगूस घातलास शाळेत ?, बाईंनी भेटायला बोलावलंय उद्या.”
मी रडकुंडीला येऊन झाला प्रकार वैनीला सांगितला तिने दादांना ह्याबद्दल कोणतीही वाच्यता केली नाही. कारण दादांच्या चिडक्या स्वभावाबद्दल तिला चांगलीच कल्पना होती.
दुसऱ्या दिवशी दादा कामावर गेल्यावर, वैनी मला लवकरच शाळेत घेऊन आली. ती मला घेऊन तडक शिक्षक कक्षात घेऊन गेली. तिथे आमच्या बाई चाचणी परीक्षेचे पेपर तपासत बसल्या होत्या. मला आणि वहिनीला बघून त्या सावरल्या आणि शेजारची खुर्ची पुढे करून वहिनीला बसायला सांगितले. पण वैनी मात्र संकोचून उभीच राहिली, खुर्चीचा आधार घेऊन. मी थोडा घाबरलोच होतो, थोडा बावचळत बाईंना ओळख करून दिली, “बाई, हि माझी वैनी”.
आता मात्र बाईंच्या डोळ्याला अश्रूंची धार लागली, का ते मला आणि वैनीलाही कळेना. शिवाय तिथे शिक्षक कक्षात असलेल्या २/३ शिक्षकांनाही कळेना कि गोडबोले बाईना अचानक काय झाले ?. मी तर भीतीने चड्डीत मोकळा व्हायचा राहिलो होतो.
तेव्हढ्यात गोडबोले बाई वैनीला म्हणाल्या, “तुम्ही अमितच्या वाहिनी असूनसुद्धा किती हो प्रेम करता त्याच्यावर. एव्हढ्या लहान वयात आईविना पोरावर केव्हढी माया तुमची ?”.
वैनीच्या चेहऱ्यावरचे सगळे रंगच उडाले, ती पांढरी फटक पडली. तिला सुचेनाच कि बाई ह्या अश्या काय बडबडताहेत ?.
बाईंनी टेबलाखालच्या कप्प्यातून माझा मराठीचा पेपर काढला आणि त्यातल्या शेवटच्या पानावरचा माझा १० पैकी ५ गुण दिलेला “माझी आई” निबंध वहिनीसमोर ठेवला.
“माझी आई” माझी वैनी खूप चांगली आहे. 👍👌माझी वैनी मला विनोद दादा, सवितापेक्षा मोठा पाव चहा मध्ये देते. ? माझी वैनी संध्याकाळी चहाला मला सगळ्यांपेक्षा जास्त गुलगुले देते. माझी वैनी माझ्यावर सगळ्यात जास्त प्रेम करते. नाहीतर मी रागावून बसतो. माझी वैनी ………….
अशी माझी वैनी मला खूप खूप आवडते.
वैनीने निबंध पूर्ण वाचला आणि तिला हसावे कि रडावे कळेचना. इथे गोडबोले बाई शांत झाल्या होत्या. बाकीच्या शिक्षकांना त्यांनी निबंधातल्या प्रेमळ वैनी😢😢चे आणि माझ्या बिचार्यापणाचे वर्णन करून झाल्या होत्या. तेव्हढ्यात वैनीने हळूच बाईंना सत्यपरिस्थितीचा गौप्यस्फोट केला, “बाई , मी ह्याची खरी वहिनी नाही…”
ते ऐकून तर गोडबोले बाईंचा ऊर आणखी भरून आला, आता गोडबोले बाई हंबरडा फोडणार इतक्यात
वैनी बोलली.. “बाई, मीच ह्याची आई आहे. मेल्यांना गावात सगळ्यांचं ऐकून वैनी बोलायची सवय लागलेय”.
एव्हढा ऐकल्यानंतर गोडबोले बाईंच्या चेहऱ्यावरचे सगळे भाव गायब झाले आणि शेजारच्या शिक्षकांमध्ये एकाच हशा पिकला, मी मात्र सुम्भासारखा सगळ्यांकडे बघत होतो, वैनी थोडी शरमून मान खाली घालून माझ्याकडे हलकेच हसत बघत होती. आणि गोडबोले बाई मात्र पचका झाल्याच्या अविर्भावात स्तब्ध उभ्या होत्या.
(तेव्हापासून माझी वैनी, माझी आई झाली….)
– लेखन : अमित भोईर. कॅनडा
– संपादन : देवेंद्र भुजबळ. ☎️+919869484800
अमीतजी तुम्ही चांगलं नक्कीच लिहीलं आहे .पण दादा वैनी हे आपले आई वडील आहेत हे तेव्हां समजलं…हे काही मला पटलं नाही.आई वडीलांची ओळख जन्मापासूनच असते. कुठल्याही संबोधनाने ते नातं बदलूच शकत नाही.तुमचा लेख केवळ विनोद निर्मीतीसाठीच लिहीला आहे असे वाटते,
तुम्ही कथा पुन्हा एकदा वाचावी. दादा वैनी हे आमचे आईवडील आहेत हे आम्हाला ठाऊक होतं. पण त्यांना दादा वैनी न बोलता आई बाबा बोलायचं हे समजावून,समजायचं वय नव्हतं असं लिहिलंय मी.कारण कोवळ्या वयात इतर आत्या काकांच अनुकरण करून जी सवय लागली होती. ती सवय मोडायचं वय ते नव्हतं.
तुम्हाला तुमच्या शंकेचं समाधान मिळालं असेल अशी आशा. नसेल मिळालं तर तुम्ही विनोद म्हणून वाचलीत हेही नसे थोडके. धन्यवाद.
हा SS हाSS हाSSS हा….
धमालच सगळी….!