“लाल” पाण्याची करामत !
माझी पोस्टिंग पुण्याला झाली म्हणून माझ्या नातेवाईक आणि मित्रमंडळींना खूप आनंद झाला. आता तुला क्वार्टर मिळू दे मग आम्ही भेटायला येऊ असे म्हणून प्रत्येकानी आश्वासन दिले.
मी ऑफिसमध्ये पोहोचलो त्यावेळेला चित्र जरा विचित्र होते. माझे दोन सिनिअर ;एक विंग कमांडर आणि एक स्क्वाड्रन लीडर मग मी फ्लाईट लेफ्टनंट व एक पायलट ऑफिसर असे असू. माझे जे वरिष्ठ अधिकारी होते त्यांच्यामध्ये फक्त एकमेकांचे शर्ट पकडून मारामारी होण्याची राहिलेली होती! एओसी, आमच्या बॉसकडे ते तणतणत जायचे. ते वैतागून म्हणायचे की तुमच्या दोघांचं भांडण हे तुम्ही तुमच्या अकाउंट सेक्शनमध्ये मारा नाहीतर मरा. माझ्यापर्यंत नाही आणायचं. अशा वातावरणात मी तिथे पोहोचलो होतो. त्यात गंमत अशी की ते विंग कमांडर कानपूरला बरोबर असल्यामुळे त्यांना मी त्यांच्या बाजूचा आहे असं वाटत राहिलं. खरं म्हणजे मला दोघांच्या चुका कळत होत्या, परंतु मी आपला तटस्थच राहत होतो.
त्या वेळची लक्षात राहिलेली, त्या स्क्वाड्रन लीडर बाबत मजेशीर घटना अशी की, रात्रीची साधारण साडेआठची वेळ असावी. दहा – सव्वा दहाची एक पॅसेंजर पुण्याहून मुंबईला जाते, त्यामधून कल्याण पर्यंत प्रवास करायचा आणि नंतर कल्याणहून ट्रेन दुसरी ट्रेन पकडून त्यांना हव्या त्या स्टेशनवर जायचं असा बेत आधीपासून ठरलेला होता. रिझर्वेशन झालेले होते, सगळी तयारी झाली होती, फक्त जाताना कल्याणला उतरण्याकरता म्हणून त्याची जी टू व्हीलर होती ती पटकन काढता यायला पाहिजे अशी पार्सल व्हॅन मध्ये ठेवली गेली पाहिजे होती. असं सगळं आमचं ठरले होते. आम्ही पुणे रेल्वे स्टेशनवर रात्री नऊ वाजता पोहोचलो, त्यावेळी ती गाडी आलेली आहे असं सांगण्यात आले. गाडी सुटायला दहा-पंधरा मिनिटे होती तरी हा आपला मित्र वॉरंट एक्सचेंज करून काही येईना. काहीतरी गडबड झाली होती. वॉरंट तर ठीक होते. परंतु त्यांची जी रिझर्वेशन झालेली ट्रेन होती ती सकाळी दहाची होती ना की रात्रीची दहाची त्यामुळे आता रिझर्वेशन नसल्यासारखाच प्रवास करावा लागणार होता. गाडी सकाळची की रात्री दहाची हे त्यांनी आधी नीट तपासून पाहिलंच नाही. आम्ही त्या सेक्शनचे लोक कामाला लागलो. त्याचं सगळं सामान, बायको, पोरं सगळ्यांना एका जुन्या फर्स्ट क्लासच्या कूपेमध्ये घाईत बसवले. सगळा राग रंग पाहून एकाला लाल पाण्याची बाटली घेऊन पळत पळत माझ्या डेप्युटीकडे पाठवले. तो गार्डच्या जवळच्या पार्सल व्हॅनमधे स्कूटर ठेवायला गयावया करत होता. कारण वॉरंट बरोबर वाहन न्यायची पावती लागते ती नव्हती. गाडी अगदी सुटायची वेळ आली होती आणि लाल पाणी पाहिल्याबरोबर दरवाजे पटापट उघडले गेले. स्कूटर आत टाकली गेली. पायलट ऑफिसरने लांबून अंगठा वर केला आणि मग ते पुढे आपल्या प्रवासाला निघून गेले.
पुढील काळात माझ्यावर देखील अशी फजितीची वेळ येणार आहे असे सांगितले असते तर माझा विश्वास बसला नसता. पण तो किस्सा त्या पोस्टींग वेळी. विंग कमांडर क्षीरसागर नंतर आले. ठाण्याला होतो तेव्हा ते माझे बॉस होते. त्यामुळे आम्ही एकमेकांना ओळखत होतो. अत्यंत सज्जन, शांत स्वभावाचे क्षीरसागर सर हे एका अर्थाने माझे आदर्श होते. आता एक मजेशीर घटना सांगतो आणि थांबतो. कोणाला जायचंय का दिल्लीला असं म्हणून ऑफिसमध्ये कळलं. त्याच सुमाराला आम्ही पुण्यात घर घ्यावं या विचारात होतो. आणि त्यामुळे हाऊस लोन मिळवायला दिल्लीला गेलं तर चांगलं म्हणून मी तयार आहे असं म्हटलं आणि नंतर पुढच्या काळात आम्हाला फ्लॅट मिळाला कोरेगाव पार्क भागात. सगळ्या गोष्टी सुरळीत झाल्या. परंतु मन में है विश्वासमधे दाखवलेल्या काही अदभूत घटना घडल्या त्या याच काळात. जे मी चेष्टेने किंवा असंच मजेत म्हटलं होतं की मी गुरुचरित्राचा पारायण करीन, ते आता दत्तजयंतीच्या आधी सात दिवस श्रद्धापूर्वक करायला लागलो. पुण्यातल्या रहिवासातील मजा पुढच्या भागात !
क्रमशः
— लेखन : विंग कमांडर शशिकांत ओक. पुणे
— संपादन : देवेंद्र भुजबळ.
— निर्माती : सौ अलका भुजबळ. ☎️ 9869484800