स्मिता नेहेमीप्रमाणेच रात्रीचं सारं आवरुन बाहेर आली. पोर्चमधला आकाशदिवा आता काढून ठेवला पाहिजे असा विचार करत बागेतल्या दिव्यांचं बटण तिनं बंद केलं. दिव्याच्या माळेचं बटणही बंद केलं. गेट बंद आहे का ते ही बघितलं. नेहेमीप्रमाणे रातराणीचा सुगंध दीर्घ श्वासाबरोबर खोल आत घेतला आणि ती घराचा दरवाजा लावायला माघारी वळली. तशी ती एकदम दचकलीच.
एक १२/१३ वर्षांचा मुलगा दरवाजाच्या थोडं बाजूला बागेतच मान खाली घालून, घाबरुन उभा होता. ..अंग आक्रसून…. ती ओरडलीच एकदम, “अरे, कोण आहेस तू ? काय करतोयस ? कुणी पाठवलं तुला ?” तिचा हात गळ्याकडे गेला. हातात बांगड्या ही होत्या. चोरी बिरी करायला कुणी दबा धरुन बसलंय की काय ? तिच्या मनात आलं.
त्या पोराची एकदम गोगलगाय झाली. “काकू मी चोर न्हाई. मला मारु नका. मी रोज येतो हितं.” घाबरत पण एका दमात तो बोलला. ” रोज ? का ?” आणि तिचं लक्ष त्यानं हातात लपवलेल्या गोष्टींकडे गेलं.
“काय आहे हातात ?” तिनं बळ एकवटून दरडावून विचारलं. त्यानं हात पुढे केले. हातात पुस्तक, पेन, वही होतं. ते धीटपणे दाखवत तो बोलला, “काकू , मी रोज येतो हितं अभ्यास कराया.. घरी लाइटी न्हाईत. बाबाकडं पैसं न्हाईत. मला दिसभर शाळा न् काम बी कराया लागतंय थोडं. रातच्याला आई बी लवकर उरकून घेती कामं. आमचं बाळ बी रडतं अंधार बगून. मला दुसरा येळ न्हाई अभ्यासाला.”
“हितं झगमगाट दिसला. बागेतले लाईट, दिव्याच्या माळा, आता आकाश दिवा. मी रोज येऊन अभ्यास करतो दोन तास अन् निमूट जातो घरला. मी काई चोर न्हाई काकू. आई म्हणती, “अभ्यास केलास तर मोठा हुशील अन् मोठ्या घरात ऱ्हाशील.”
स्मिताला त्या आकाशदिव्याच्या उजेडात पहाट झाल्यासारखं वाटलं. “बरं बरं एकाच जागी बसत जा. कुणाला आणू नको कधी बरोबर. “ती म्हणाली.
आठ दिवस खरंच तो मुलगा येतोय का अभ्यासाला बघून तिनं खात्री करुन घेतली. मग शेखरला सांगून पोर्चमधे ट्यूब लावून घेतली. एक जुनं टेबल अन् खुर्चीही सापडली तिला घरात बाहेर ठेवण्यासाठी. कधी खाऊ, पाणी, स्वेटर असंही काही देऊ लागली कौतुकानं.
आता तो रोज येऊन शांत मनानं अभ्यास करु लागला. तिला कधी अभ्यासातल्या अडचणीही विचारु लागला…. तिलाही आला उत्साह आला लहानपणी केलेला अभ्यास आठवताना.
– लेखन : संजीवनी कुलकर्णी🌿
– संपादन : देवेंद्र भुजबळ 9869484800
