दूsssरदर्शन
तुम्हाला सगळ्यांना आठवत असेल, साधारण १९८० च्या आधी असेल. तेंव्हा आम्ही छोट्या गावात रहायचो.
आजोळ माझं कर्जत जवळचे बदलापूर.
सुंदर सुबक गावं.
छोटे छोटे पाडे.
हेंद्री पाडा, बेंद्री पाडा, कुळगाव शिरगांव. छान सुबक कोकणातल्या गावाची आठवण देणारं. लाल माती..छोट्या छोट्या टेकड्या. कौलारू घरांचे वाडे..
फणसाची, हापूस आंब्याची झाडं. एका बाजूला खूप मोठा डोंगर त्याच्या कुशीत हे गाव सुस्तवलेले ..शांत. मुंबई आणि पुण्याच्या मध्ये.
७२ मध्ये मुंबई ला दूरदर्शन आले आणि ८० नंतर बदलापूरमध्ये.
खूप मोजक्या लोकांकडे टीव्ही असायचा. वेळा मोजक्या होत्या कार्यक्रमाच्या आणि क्वालिटी होती. गजरा, चित्रहार, छायागीत, मराठी गाण्याचा कार्यक्रम चित्रगीत, मराठी पिक्चर, हिंदी पिक्चर. सर्व कार्यक्रम सगळे बघायचो.
आम्ही ज्या वाड्यात राहायचो त्या वाड्याचे मालक जोशी, मोहन जोशी त्यांच्याकडे मोठ्या हॉल मध्ये टीव्ही ठेवलेला. त्या हॉल च्या एका बाजूला बंगाई लावलेली आणि मोहन दा बागेत.. त्यांची बायको service करायची ती ऑफिस ला. घर म्हणजे आवो जावो तुम्हारा. घराचा राखणदार अतिशय प्रामाणिक नथुबा..
भारत पाकिस्तान मॅच म्हटलं की सगळे ह्यांच्या कडेच वास्तव्याला. कुठेही कुरकुर नाही. तक्रार नाही.
बाळासाहेब ठाकरे यांचे भाषण ऐकून बाहेर आलेला तेंव्हा स्फुरण चढलेला शिवसैनिक म्हणजे हातात तलवार घेऊन जाणारा मावळाच जसा.
तेंव्हा कार्यक्रम सुरू झाला की ..किंवा कार्यक्रम रंगात आला की ..व्यत्यय ची पाटी आली की तर डोकं सटकायचे सगळ्याचं.
सुरुवातीला clear दिसायचं नाही..तेरा मेरा प्यार अमर हे गाणं दुसऱ्या दिवशी कॉलेज ला गेलं की कळायचं की ते नूतन वर नाही साधना वर चित्रित आहे !
एकतर b/w tv त्यात blue screen वरून लावलेली. बाजूला मोठ्ठा डोंगर असल्यामुळे telecast व्हायला प्रोब्लेम यायचं.
हळूहळू त्यावर overcome केलं. टीव्ही खूप clear दिसायला लागला.
आणि हळूहळू मुंबई दूरदर्शन पूर्ण महाराष्ट्र भर पोहोचला.
खामगाव, आमचं छोटंसं गाव. अंटीना तर एक मजली उंच लावावा लागायचा. तरी पण खूप स्वच्छ दिसतच नव्हते.
मी बदलापुरला आजोळी रहायला आणि अंबरनाथला शिकत होते आणि तिथं tv पहायची सवय झाली. इथे खामगावला, तर काही बोलायला च नको एवढी खरखर असायची की नक्की काय पाहतोय हा प्रश्नच पडायचा.
आमच्याकडे tv नव्हता. आमचे घरमालक होते, त्यांच्याकडे होता. नागपुर हून आणला होता त्यांच्या लेकाने.
दिवाळी सुट्टीत घरी आलेली.
बोलता बोलता एकदा काकूंना सांगितला होतं की शशी कपूर खूप आवडतो..त्याचे गोड हसणं.. हात मागे करून पाय उडवत नाचणं, कॉलेज च्या मुली फिदा असायच्या..
काकूंनी आवाज देऊन सांगितला की आज ये खाली पिक्चर पाहायला संकोच वाटत होता..
पण काकूंनी आग्रह केला तर मी आणि आई गेलो बघायला.
पिक्चर पाहिला खरा पण चित्रात एवढी खरखर ..जसा पाऊसच पडतोय टीव्ही मध्ये.
पण तरी गाणी मस्तच ..छान ऐकता आली जे पाहिला मिळालं त्यात आनंद मानून एन्जॉय केला.
सुट्या संपल्या. परत कॉलेज सुरू झालं.
पहिल्याच दिवशी सगळ्या मैत्रिणी वाट बघत होत्या .
मला पाहिल्याबरोबर आधी हेच विचारलं मागच्या रविवारी “शर्मिली” दाखवला होता. पाहायला मिळाला का ?
आम्हाला सगळ्यांना तुझीच आठवण येत होती..
मी म्हटलं अग हो बऱ्य्या पैकी खरखर होती ..पण आवाज clear होता..आपल्याला काय त्यात ही शशी कपूर ला imagine करून पाहिला.पण दुःख इतकचं शर्मिला टागोर चा चेहरा आणि साड्या ड्रेसेस नीट नाही दिसल्या.
सगळया आ वासून माझ्याकडे पाहायला लागल्या.
त्यातली एक मैत्रीण मिश्कीलपणे म्हणाली “”ऑ ? आमच्या टीव्ही त नवीन हेरॉईन राखी दिसली. तुझ्या टीव्ही त शर्मिला टागोर होती का ?
मी खूप खळखळून हसले.
खरेतर हेरॉईन काय हिरो काय कोणाचेच चेहरे धड दिसले नव्हते.
मीच आपलं लॉजिक लावलं होतं की “शर्मिली” नाव आहे तर नक्कीच शर्मिला टागोर असेल!
तेंव्हा फोन नसल्यामुळे आईला पत्राने कळवल्यावर जवळजवळ महिन्याने कळलं की आपण जो पिक्चर पाहिला त्याची हेरॉईन, नवीन, राखी होती !🤪
कुछ भी कहो वो दिंन भी कुछ खास थे !
– लेखन : क्षमा प्रफुल. नवी दिल्ली
– संपादन : देवेंद्र भुजबळ. ☎️/9869484800
टीव्हीच्या सुरेख आठवणी.