सिडनीतील टेरीगलच्या निळ्या समुद्र किनाऱ्यावर मी, निलीमा आणि प्रशांत फिरत होतो. समुद्र काठावर छोटी छोटी टुमदार हॉटेल्स होती. समुद्र काठावर मुले सायकल फिरवत होती. लहान बाळांच्या माता बाळांना बाबागाडीमध्ये घेऊन आपल्या नवऱ्यासोबत फॅमिली डे एन्जॉय करत होत्या.
निलिमा, प्रशांत यांच्याशी बोलताना मला तेथील बऱ्याच गोष्टी समजल्या. काही लोक समुद्रावर पाळीव प्राणी घेऊन फिरायला येतात. मात्र त्यांच्यासाठीही नियम केले आहेत. आपल्या पेटची जबाबदारी त्यांना घ्यावी लागते. कुत्र्याने समुद्रावर कुठे घाण केली तर मालकाने उचलून ती विशिष्ट जागी नेऊन टाकावी लागते, असे नियम केलेले आहेत. लोक ते नियम पाळतात. त्यामुळे किनारे स्वच्छ राहतात. कोणी कचरा टाकत नाही.
समुद्रावर फिरायला येणाऱ्यांच्या सोयीसाठी रेस्ट रूम, पाय धुवायला नळ वगैरे असतातच. समुद्रावरील रेस्टॉरंट मध्ये कॉफी पिऊन आम्ही झुळझुळ पाण्यात उतरलो. छोट्याशा टेकडीवर चढून गेलो. सगळीकडे हिरवळ होती. मुलांना खेळायला भरपूर जागा होती. निसर्गाचा आनंद घेणे ही तेथील संस्कृतीच आहे. निसर्गाशी मैत्री झाली की जीवन सोपे होऊन जाते.
समुद्रावरून घरी परत जाताना आम्ही सिडनीतील सुप्रसिद्ध दिग्दर्शक नेपोलियन अल्मेडा यांची भेट घेतली. ते आदल्याच दिवशी भारतातून आले होते. मी भारतातून त्यांची रेडिओवर मुलाखत घेतली होती, त्यांच्यावर माझ्या पुस्तकात लेख लिहिला होता. म्हणून मला त्यांना प्रत्यक्ष पहायचे होते. निलीमाने माझी ती इच्छा पूर्ण केली. माझे ‘मराठी सातासमुद्रापार‘ हे पुस्तक मला माझ्या हाताने नेपोलियन यांना सातासमुद्रापार येऊन देता आले याचा मला आनंद झाला.
नेपोलियन अल्मेडा आणि त्यांची पत्नी यांच्या समवेत आम्ही हॅरिस पार्कला ‘लिटिल इंडिया’ या ठिकाणी जेवायला गेलो. तेथे छोटी छोटी हॉटेल्स आहेत आणि भारतीय पद्धतीचे जेवायला मिळते. दिल्लीतील पदार्थ, मुंबईतील बटाटेवडे, तसेच कोकणी पद्धतीचे माशाचे कालवण, तांदूळ भाकरी सगळे मिळते. आम्ही छान रावस, पापलेट वगैरे खाऊन घेतले.
दुसऱ्या दिवशी अकरा मार्चला ऑस्ट्रेलियातील संगीतकार किरण प्रधान यांच्याकडे मुलाखतीसाठी जायचे होते. ‘ई प्रसारण इंटरनेट रेडिओ अँड टेलिव्हिजन’ साठी मी त्यांची व्हिडिओ मुलाखत रेकॉर्ड करणार होते. किरण प्रधान यांच्या बंगल्याला लागूनच त्यांचा स्टुडिओही होता. त्या स्टुडिओत त्यांनी अनेक वर्ष काम केले होते. त्यांनी संगीतबद्ध केलेली सुलोचनाबाई चव्हाण यांची गाणी, काही बालगीते, कव्हर सॉंग्स वगैरे ऐकायला मिळाली. मुलाखतीच्या शूटिंगसाठी चक्क त्यांच्या पत्नीने, कविताने मदत केली. किरण प्रधान यांनी मला सहज एक धून ऐकवली. यावर मराठी गाणे लिहिता येईल का विचारले. मी हो म्हणाले आणि खरंच त्या ट्रॅकवर एक मराठी गाणे (भारतात गेल्यावर) लिहून दिले. अशा तऱ्हेने माझे एका नव्या क्षेत्रात पदार्पण झाले !
बारा मार्चला सकाळी सिडनीतील मराठी रेडिओ केंद्र, ‘आकाशवाणी सिडनी’ पाहण्याचा योग आला. ‘आकाशवाणी सिडनी’चे प्रणेते, डॉ. सावरीकर यांची मुलाखत घेण्याचे ठरले होते. तेथील संयोजक सुरूची लिमये यांच्याशी संपर्क साधून डॉ. सावरीकर यांची अपॉइंटमेंट घेऊन ठेवली होती. रेडिओ स्टेशन घरापासून तास दीड तास दूर होते. पण निलिमा सकाळी मला ड्राईव्ह करत घेऊन गेली.
स्टुडिओत गेलो तेव्हा सुरुची लिमये यांचा कार्यक्रम सुरू होता. ऑस्ट्रेलियातील विनोदी कवींच्या कविता तिने मागवल्या होत्या आणि त्यात लाईव्ह निवेदन करून ती कार्यक्रम सादर करत होती.
“बसा ना. होळीनिमित्त कविसंमेलन सुरु आहे. या कार्यक्रमात तुमची विनोदी कविता देखील सादर होणार आहे.” सुरुची म्हणाल्या.
थोडावेळ कार्यक्रम ऐकला. एकापेक्षा एक सरस अशा विनोदी कविता ऑस्ट्रेलियातील मराठी कवींकडून सादर होत होत्या. येथील लोकांचेही मराठी उत्तम आहे याची खात्री पटली. मग रेडिओ स्टेशन पहात हिंडलो.
हे रेडिओ स्टेशन मी पूर्वी २००५ मध्ये पाहिले, त्यापेक्षा आता विस्तारले होते. नव्या इमारतीत आले होते. थोड्याच वेळात डॉ. सावरीकर पोचले आणि त्यांची मुलाखत घेण्यासाठी आम्ही दुसऱ्या स्टुडिओत बसलो. या रेडिओ स्टेशनला पंचवीस वर्षे झाली आता आणि नुकताच रौप्यमहोत्सवी सोहळा झाल्याचे त्यांनी सांगितले. या संपूर्ण प्रवासात कोणी कोणी मदत केली त्यांची नावेही डॉ. सावरीकर यांनी आदराने घेतली. गेल्या पंचवीस वर्षात ऑस्ट्रेलियात येऊन स्थायिक होणाऱ्या मराठी माणसांना आकाशवाणी सिडनी म्हणजे जणू ऑस्ट्रेलीयातील एक मराठी मित्रच वाटत आलेला आहे. ऑस्ट्रेलियातील अनेक मराठी कवी, लेखक तसेच तेथील मराठी शाळेतील मुलेही इथे कार्यक्रम सादर करायला येतात.
इकडे दुसऱ्या स्टुडिओत सुरुची लिमये यांचा कार्यक्रम संपतच आला होता. कार्यक्रमाच्या मध्ये ती गाणीही लावत होती. मला आमच्या महाराष्ट्रात लोकप्रिय असलेले ‘ही नवरी असली ..मनात ठसली’ हे ‘नवरी मिळे नवऱ्याला’ मधील गाणे ऐकायला मिळाले. सिडनी मध्ये आपण हे गाणे ऐकत आहोत हे खरेच वाटेना! चिमटा काढून पाहिला. हे माझ्या जिजाजींच्या म्हणजे सतीश कुलकर्णींच्या चित्रपटातील गीत होते. येथेही हे गाणे लोकप्रिय आहे असे कळले.
सुरुची म्हणाली “रेडिओ स्टेशनला आलात, हे खूप छान झाले. आम्हाला तुमचीही मुलाखत घ्यायला मिळेल.”
“माझी मुलाखत कोण घेईल पण ? मीच सगळ्यांच्या मुलाखती घेत असते.” मी हसतच म्हटले.
“निलीमा घेईल ना ! आमच्या सिडनीतील ती प्रसिद्ध अभिनेत्री आहे.”
निलीमाला माझ्यासाठी अनेक भूमिका कराव्या लागत होत्या. खरंच तिने मुलाखत सुद्धा घेतली. आणि ‘आकाशवाणी सिडनी’ वरून ती २ एप्रिलला प्रसारित सुद्धा झाली.
घरी परत जाताना सुरुची, निलीमा आणि मी कॉफी शॉपपर्यंत चालत गेलो. पार्क मध्ये उभ्याने कॉफी प्यालो. हसत खेळत थोड्या गप्पा करत रमलो.पण जास्त वेळ नव्हताच कारण संध्याकाळी ‘सह्याद्री सिडनी’च्या सर्व कार्यकर्त्यांच्या मुलाखती प्लॅन केल्या होत्या. त्यासाठी मॅक्वेरीफिल्डला पोहोचायला हवे होते. मग गाडी वेगाने हाकत घरी निघालो.
क्रमशः
– लेखन : मेघना साने
– संपादन : देवेंद्र भुजबळ.☎️ 9869484800
अप्रतिम लेख मालिका 👌