मजेतील गतिरोधक !
दिवसभर उन्हात फिरून खूप खरेदी करून सुबोध गावी जाण्यासाठी बसस्थानकावर आला आणि त्याला धक्काच बसला. नेहमी हमखास उशिरा लागणारी, गावी जाणारी बस त्यादिवशी चक्क वेळेपूर्वीच येऊन थांबली होती. प्रवाशांची वाट बघत होती. विशेष म्हणजे गाडीत जागाही मोकळी होती. सर्वत्र नजर टाकून सुबोध खिडकीशेजारचे आसन पकडून बसला. दिवसभराचा थकवा निसर्गाच्या थंडगार हवेने जाणार या कल्पनाविश्वात तो रमलेला असताना आवाज आला,
“कोनी हाय का जी ?”
लाघवी आवाज असणाऱ्या त्या मधाळ सौंदर्यवतीला पाहून मनोमन खुश होत सुबोधने जागा दिली. सायंकाळची वेळ, थंडगार हवा आणि शेजारी मदमस्त गावरान मेवा. वा ! मजा येईल. या नुसत्या कल्पनेने सुबोध ताजातवाना झाला. वाहक-चालक आले. तोपर्यंत भरपूर गर्दी झाली होती. त्यामुळे ती ललना विनासंकोच सुबोधला खेटून बसली. बस शहराच्या बाहेर पडली आणि मदमस्त थंडगार हवा आत शिरली. हवेचा वेग जास्त असल्यामुळे शेजारणीचा पदर जागेवर बसत नव्हता. ‘व्वा ! भगवान देता है तो छप्पर फाड के देता है।’ असे मनातल्या मनात म्हणत सुबोध जवळ जाण्याचा प्रयत्न करु लागला…..
तितक्यात गर्दीतून धसमुसळेपणाने वाट काढत सुबोधच्या आसनाजवळ आलेल्या व्यक्तिने विचारले, “जागा मिळाली न्हव माये ?”
“व्हय जी मिळाली की.” सुबोध शेजारची माया उत्तरली.
आपल्या स्पर्शसुखात कोणते गतिरोधक आडवे आले म्हणून सुबोधने मान वर करून पाहिले आणि तो गर्भगळीत झाला. कारण त्याच्या मायेला खेटून एक जाडजूड अंगाचा, भल्या मोठ्या मिश्या राखलेला पहिलवान दादा उभा होता…..
००००
मजा अन् सजा !
सायंकाळची सात वाजण्याची वेळ होती. बसस्थानक माणसांनी गच्च भरलेले होते. सुबोध इतर प्रवाशांसोबत बसची वाट पहात उभा होता. तितक्यात प्रचंड प्रमाणात धावपळ सुरू झाली. ‘बस आली. बस आली..’ असे ओरडत प्रत्येक जण बसमध्ये चढण्यासाठी धडपड करू लागला. सुबोधही त्यापैकी एक. दांडगाई करून बसमध्ये शिरून सुबोधने खिडकीशेजारी जागा पटकावली. खिडकीशेजारी जागा नाही मिळाली तर सुबोधचा प्रवासातील आनंद नष्ट होत असे. स्वतःला जागा मिळताच शेजारी रुमाल टाकून शेजारचे आसन आरक्षित करण्याचा नेहमीचा फंडा त्याने अंमलात आणला. तितक्यात मळकट कपड्यातील एका म्हाताऱ्याने विचारले,
” साहेब, बसू का ?”
“अं..अं.. नाही. माणूस आहे.”
तो म्हातारा पुढे सरकतो न सरकतो तोच एका सुटाबुटातल्या माणसाने साहेबी थाटात विचारले,
“कुणी आहे का ?”
“हो. आहे ना..” असे सांगत सुबोधने त्यालाही कटवले. सुबोध हातातल्या वर्तमानपत्राने हवा घेत खिडकीबाहेर बघू लागला. बसमध्ये भरपूर गर्दी झाली होती. उन्हाळ्याचे दिवस असल्याने खूप गर्मी होत होती. चालक वाहक दिसत नव्हते. रुमाल, वर्तमानपत्र जे हाती येईल त्याने हवा घेत प्रवाशी बसले होते. तितक्यात एक मंजूळ आवाज सुबोधला ऐकू आला, “कुणी आहे का ?”
त्या आवाजाच्या दिशेने बघत आणि मनोमन आनंदी होत सुबोध म्हणाला,
“आहे की. परंतु तुम्ही बसा. बघू तो आल्यावर.”
खूप उपकार झाले या भावनेने ती तरुणी जरा जास्त ऐसपैस बसली. स्पर्शसुख ! वा ! भर उन्हाळ्यातल्या सायंकाळी सुबोध सुखावला. त्याला आतून आनंदाच्या उकळ्या फुटू लागल्या. वाहक चालकाचे आगमन झाले. तशी खाली उभे असणारांनी गर्दी केली. सुबोधचे आसन दाराजवळ असल्यामुळे तिथे जास्तच रेटारेटी सुरु झाली आणि साहजिकच ती तरुणी सुबोधला खेटून बसली. भाग्य, स्वर्गीय सुख ते हेच काय असे मनाला विचारत असताना सुबोधच्या डोक्यात एक विचार आला. त्याला वाटले, आपल्याला मिळणाऱ्या सुखात इतरांना कशाला भागिदारी द्यावी. या विचारात त्याने त्या रमणीला विचारले, “तुम्ही इकडून बसता का ?”
“हो. बघा ना किती गर्दी होतेय ते..” असे म्हणून ती तरुणी उठली. ती खिडकीकडे जात असताना झालेला स्पर्श सुबोधला बरेच काही देऊन गेला.
गर्दीमध्ये विशेष फरक पडला नाही. गर्दीचे निमित्त करून सुबोध खिडकीकडे सरकताना त्या तरुणीच्या शरीरावर भलताच भार टाकू लागला. अवर्णनीय सुख भोगू लागला. बस शहराबाहेर पडली. स्पर्शसुखानंतरची पायरी ओलांडून एका अविस्मरणीय सुखाचा अनुभव घ्यावा या हेतूने सुबोधने नकळत पुढील हालचाली सुरू केल्या. ते सारे घडत असताना ती तरूणी अचानक खाली वाकली आणि…आणि तिने तोंडात आलेली घाण खाली ओकून दिली. ती सर्व घाण सुबोधच्या मांडीपासून खाली सर्व भागावर पडली……
बस कुठल्या तरी थांब्यावर थांबली होती. तिथल्या एका हॉटेलमध्ये सुरु असलेलं गाणं सुबोधच्या कानावर पडले, ‘हमसे क्या भूल हुई, जो ये सजा हमको मिली…….’
कशी जिरवली !
सुबोध शेजारी एक माणूस येवून बसला तो अत्यंत घाईत असल्यासारखा वाटत होता. सारखं इकडेतिकडे पाहात होता, घड्याळ पाहात होता. डोळ्यावर काळा चष्मा होता. “काय झालं पाव्हण, फार गडबडीत दिसता ?” सुबोधने विचारले.
“तसे काही नाही. गावाकडे लवकर पोहचायच आहे. पण गाडी सुटत नाही. हे कंडक्टर ड्रायव्हरही नंबरी. बसले असतील चहा पीत.” म्हणत त्याने स्वत:च बेल दिली. कांही वेळाने वाहक-चालक आले. वाहकाने बेल दिली. बस निघाली. बस शहराबाहेर पडली. तसा तो प्रवासी म्हणाला, “सुटलो बुवा !”
“काय झालं हो ?”
“व्हायचं काय ? डॉक्टरची जिरवून निघालो.”
“म्हणजे ?” सुबोधने विचारले.
“अहो माझ्या डोळ्याचे ऑपरेशन झाले. थोडेथोडके नाही चांगले पंधरा हजाराचं बिल केले डॉक्टरने. पण मी महावस्ताद…”
“काय केले ?”
“उद्या देतो, आज देतो, गावाकडून पैसे यायलेत… म्हणत टाईमपास केला. आज पहाटे बायको अन् पोरगी पैसे आणायला म्हणून गांवाकडे पाठवली. मी थोडे पाय मोकळे करुन येतो म्हणून निघालो ते थेट स्टँडवरच ! एक पै दिली असली डॉक्टरची तर शपथ ! कशी जिरवली का न्हाई डॉक्टरची ?” म्हणत त्याने पुढे केलेल्या हातावर गोंधळलेल्या सुबोधने टाळी दिली…..
– लेखन : नागेश शेवाळकर. पुणे
– संपादन : देवेंद्र भुजबळ. ☎️ 9869484800
मा. संपादक महोदय आणि संपूर्ण समूह न्यूज स्टोरी टुडे नमस्कार.
धम्माल किस्से प्रकाशित केल्याबद्दल खूप खूप धन्यवाद!
पहिल्या भागाच्या खूप छान प्रतिक्रिया आल्या आहेत त्यामुळे उत्साह, स्फूर्ती मिळाली, प्रेरणा मिळाली. आभारी आहे.